Madem bu kadar akıllısın, niçin hep aldanırsın?

Onlar… köpekleriyle birlikte yatarlar! Onlar… Fatiha okumayı bile bilmezler! Onlar… oyuna geldi, biz gelmedik! Oyunu boz liderimiz! Muhalifler hem FETÖcü, hem CIA'cı hem de SAVAK'cıdır; biraz da MOSSAD'cıdır! Madem muhaliftir, ya biri ya diğeri ya da birkaçıdır.

Saldırmadan önce, kendi fikrinizi söyleyin ki saldırınız bir zemine otursun. Nedir sizin fikriniz? Programınız nedir? Köpekleri odadan çıkarmak mı? Herkesi Fatiha tilavetiyle imtihan edip bilmeyenlere cebren ezberletmek mi?

Rahmetli babam ve arkadaşları, 1920'lerde, dokuz-on yaşlarındayken İkiçeşmelik'te, yani Müslüman İzmir'de, gerdikleri bir iple sokağı kapatıp geçmek isteyen çocuklardan Fatiha okumasını ister, okuyanları geçirir, okuyamayanları kovalarlarmış. Bundan yaklaşık bir asır sonra ülkemde entelektüel birikimin babamın dokuz yaşındaki fikir seviyesine gelmesinden mutluyum.

yıldızların ışıklara yenilmediği
güneşin kışın karları eritmediği
ırmakların daha zehirlenmediği
gecelerin tek ay ile ışıldadığı bir çağda

​Bazı insanlar vardır, anlatmak için kelimeler yetersiz kalır. Oturur, kelimelere söversin. Sen farkında değilsindir; ama o gelip, hayatın tam da orta yerine oturmuştur. 

Kaybedince anlarsın böyle insanları. Benim de huyumdur laf aramızda. 

İlk hastalığını ögrendiğimizde "beraber yeneceğiz" demiştim. Ablam, sosyal medyayı iyi kullanırdı. Whats app bilirdi. Hastalığının tüm evresini ordan yazıyordu. Bazen sonuçlarının resimlerini gönderiyordu. İlk gönderdiği akciğer fotoğrafını yolladıktan sonra şöyle demişti;

"Hastalığım bile ülkücü." Gerçekten öyleydi, ciğerlerindeki lekeler...

Sonra bi gün dedi ki "kemoterapiye başlayacağız. Burada kemoterapiye kemo diyorlar, kızdım, Kürşad adını verdim." Dedi. Gülüştük.

Sürekli telefonla görüşmemize rağmen galiba 2 hafta önceydi bir araya gelmiştik. Işın tedavisi görüyordu. O sebeple sesi çıkmıyordu; öyle bi dedikodu yaptık ki takılmıştım. "Abla, Allah'tan sesin çıkmıyor, ya bi de çıksaydı?" Yine gülüştük.

Zaten başka bi şansımız da yoktu ki hep gülerdik biz onunla, güldürürdü...

Politik düşünse idik; Politika düşünür, politik yazar, politik tavır sergiler, politik yaklaşım öngörür, politik manevra yolu açar, politik söylem ezberler, politik gündem takip eder, politik çevre edinir, politik adımlar atar, politik medyatiklik kazanır, politik yemeğe gider, politik nefes alır, politik yıldızımızı patlatır sonra da politika bataklığına batıp politik bir foseptikte rögar kapağından dünyaya bakardık.

Yani diyorum ki: Derdimiz politikada yer almak olsaydı, sisteme uyar sistemin adamı olurduk. Sistemde de sağlam bir yer işgal ederdik...  

​Pirimiz Sait Faik vakti zamanında "çay, simit, kaşar peyniri arasında derin bir muhabbet ve kardeşlik bağı vardır." demiş.

Üstüne hemşerimiz Aşık Veysel "çay var içersen, ben var seversen, yol var gidersen." demiş. Bunlar yetmezmiş gibi Haşmet Babaoğlu da çıkmış; "çayın kalabalıkla arası iyidir, muhabbeti kuvvetlidir. Oysa kahve ya yalnızlık ister ya da sevgili." diyerek meseleye farklı bakış açısı getirmiş. Çay meselesinin tıbbi yönü de var. Mesela şekersiz ve demli çay dişleri ve diş etlerini kuvvetlendirir. Bununla birlikte çay yakınlaşmanın ve samimiyetin göstergesidir. Bir yere -ev, ofis, iş yeri- girdiğiniz zaman size çay getirilmesi orada istenildiğinize işaret eder.

Görüyorsun aziz okuyucu, her zaman olduğu gibi şimdi de seni düşünen muharririn çay meselesini bile hem edebi hem tıbbi hem de sosyolojik yönlerden ele alarak senin iyiliğini düşünüyor. Fakat sende takdir edersin ki bunlar bir girizgah meselenin aslı değil.