Bozkurt rozeti taktığı için öğretmeni tarafından on altı yaşında katledilen şehîd Necâti Kaya'nın azîz hâtırâsına... Necâti, on altı yaşındaydı, çocuktu yâni. Çocuktu, çocuk olmasına ama yaşananları, olayları kavrayacak akla ve zihne sâhibdi. Âilesi iyi bir dîn eğitimi almasını istemişti. Niksar'ın bir bucağında yaşayan bir çiftçi âilesi, çocuğu için ne ister ki? Vatanına milletine bağlı olsun, dîndâr olsun, bir de ya asker olsun ya imâm... Necâti'nin yaşı bir orta son öğrencisi için büyüktü. Sınıfındakiler, genelde 14 yaşındayken, onlardan iki yaş büyüktü. Tabiî, dedesinin isteğiyle o iki yılı Kur'ân öğrenmek ve hâfızlık için geçirmişti ve en sonunda hâfız çıkmıştı. Mutlu olmuştu, âilesi. Dedim ya, Anadolu'nun bir bucağında yaşayan bir çiftçi âilesi için daha fazlası var mıdır? Bununla b...

​ O, memleketin felahı için tek çarenin Anadolu'da bulunabileceğini Arap topraklarda görev yaptığı günlerden beri dillendiriyordu. Aslen imparatorluğa hiçbir aidiyeti kalmamış insanlar için Türk askerinin kanını dökmenin gereksiz olduğu, bu yerlerin zaten ruhen artık Osmanlı'ya bağının kalmadığını saray odalarında değil, bizzat sahada yaşayıp müşahade etmişti. Fikrince artık çoktan Ingiliz boyunduruğuna girmiş bu topraklardan, fazladan bir Türk evladının dahi burnu kanamadan doğal Türk coğrafyası sınırlarına çekilmek lazım gelmekte idi.  Zira yorgun imparatorluk debdebeli saraylarına ragmen fakir, bitmeyen şaası ve gösteriş merakı yüzünden hayli borçlu,üretmeyen-üretemeyen ve zaten erkekleri yüzyıllar boyu süren savaşlarda telef olduğu için kadına, çocuğa ve karasabana dayanan ekonom...

Epey bir zaman erkek saçıyla gezdim. Daha gür çıkacak diye kandırırdı beni. Hala bugün omuzlarından aşağı inemez saçlarım.  Ve inanın bu yaşıma kadar hiç gürleşmedi saçlarım. Seyrekliğinden değil, ince tellerinden.  E olsun, annemden iyi bilecek degilim ya.  Gür çıkar diyorsa elbet birgün çıkar, ne diyeyim. Bir sarı kazağım vardı tiftikten. O kazakla başlayan giyinme kavgamız böbrekleri yiyene kadar devam etti. -di'li geçmiş zaman kullandığıma bakmayın. Bitmedi "belini kapa belini" ikazları, sadece azaldı. Cinsine yandığım o sarı kazaktan hala giymiyorum ama. Hala ısırıyor çünkü. Ailenin şoförlüğü makamını babamdan alıp bana verdi epeydir. Hepsinden daha iyi araba kullandığımı söyler ısrarla. Bu da ailemin erkeklerine kapak olsun. Kadınlar olarak bağımsız burjuvalıgımızı mu...

  -"Nereye gideceğiz?"diye sordum kendime.  -"Nereye gideceğinizin önemi yok ki, kovuldun bir kere. Gideceğin yeri bilsen de bilmesen de" dedi. Doğru söylüyordu sonuçta kovulmamış mıydık? Akşam oldu ben soruları cevaplandırırken.. Öğrendiğim tek şey vardı ki bugünden; eğer bir yerden, bir kalpten,bir evden kovulduysan gideceğin yerin ve ya gideceğin bir yerinin olup olmamasının bile hiçbir önemi yoktur. Gidecek bir ev de bir yer de bulursun ama bir kalpten kovulduysan ülkenden kovulmuşsundur. Ben o günden sonra bir ülke bulamadığımı düşünürken kendime. Yurtsuz kaldığımı düşünürken sen geldin. Kalbin benim Ülkem oldu artık. Ben de sana ülke oldum. Benim kalbim senin hep memleketin olsun. Biz ülkesine aşık olanlardanız ama kendi kalbin de ki ülkeye.

Akıttığım her göz yaşı kadar bileniyordum onlara. Onlar gibi değildim onlar da benim gibi değildi biz kimdik? Herkesin mi vardı acıları yoksa acılı gözlerle baktığım için ben mi herkesi acılı görüyordum ?  Mutlu olanlar kimlerdi parası olanlar mı,yoksa yalnızca sevdiği olanlar mı ?  Hep düşündüm. Her gece..  Bir gün dedim ki mutlu olmak için hiçbir şeye ihtiyaç yokmuş çünkü aslında mutluluk denen bir şey yokmuş. Biz bunca zaman neyin peşinden koştuk? Ne için savaş verdik? Mutlu olmak için mi?  Var olmayan bir şey için çaba sarfetmek gibiydi seni sevmek. Olmayan bir şeye bağımlı olmaktı. Olmak ne demekti peki?  Bunların hepsini tahlil edecek kadar gücüm yok. Gücüm olsaydı bir şeylere; zaten mutluluğu aramazdı. Çünkü... ARAMAYIN, yaratın.

Hayat tam anlamıyla tanımlanamaz bir olgu; dinin, felsefenin, biyolojinin, psikolojinin kendince tanımlamaları var ve hiç biri hayata eksiksiz bir tanım getirmiyor. Belli ki bir disiplinin anlayışını diğerinin üzerine koyarak toplamda bir dengeye ulaşmak mümkün olabilir. Çağın gerçekliğinde saydığımız disiplinlerin dengeli atmosferinde bireysel ve toplumsal yaşamı sağlıklı bir biçimde kurgulamak sorumluluğumuz var. Ortalama yaşam süresi gelişme kaynaklı iyileştirmelerin katkısı ile uzamaya devam ediyor. Türkiye'de 1950'lerde 50 yıl olan ortalama yaşam süresi 2018 'e geldiğinde 80 yıl seviyesine ulaşmış durumda. Önceki yüz yıllarda nüfus artışı zorunlu ihtiyacımızdı. Savaşlar ve salgın hastalıkların yıkımlarını onarmak, geleceğe taşınmak hızla sürmesi gereken nüfus artışı ile mümkündü. Çağ...