İnsan 25 yaşına adım adım giderken sevdiği herkesten soğur mu? Evlendiğine yahut doğduğuna ne bileyim misal yaşadığına, nefes aldığına sayar söver mi? Hangi yaş bizi gerçeklerle yüzleştirir tam manasıyla. İnsanların samimiyetsizliğine ve ya benliğimizin gittikçe samimiyetsizleştiğini hangi yaşa gelince farkederiz? Benim için bu 23 mesela yada 22 olabilir heralde.
Bir vahanın ortasındayım düşümde,
Yeşil dallardan sarkan, güzel, kırmızı bir elma,
Elimi uzatsam, tutacağım kadar yakın,
Şeytan diyor al, melek diyor alma,
Alma onu alma sakın!
gürlüyor içimiz
biraz sonra yağacak
balk oynuyor kelimeler bak
varsın alsın kıyamet bizi
eksik olsun bu defa şemsiyemiz
Her nefes aldığında insan yaşıyor sanma
unutulmuş evlerin eşiğine düş döküldü Sıla
bürünmüş ve yazılmış kış, silinmiş yollar
sepya sokaklar kalır hep aklımızda
Servet aşkı arttıkça ömür taptı devrana
Altın, yüzük takıda; malda vefa kalmadı.
Tuz karıştı şekere, şeker girdi kovana
Şifa diye sevdiğin balda vefa kalmadı.
gönlümün kıyısına göçmen kuşlar konuyor
görüyor musun Leyla?
aklımda çağlarca büyüyen
bir hastalık kokusu
rüyalarım incinmiş biteviye
yaşıyorum yaşadıkça
ağırlaşıyor saatler gitgide
