Cennet yok desem, inanır mıydın Allah'a?
Cehennem yok desem, durur muydun namaza?
Nikâh düşmezse ya, koşar mıydın cumaya,
Ey ibadullah, bari ahkâma soyunma!  

​Şarklıyla, garplıyla tutuş el ele
Birlikten gelir güç kavgaya bilen
Halkı bölecekmiş ite bak hele!
Haddini bilsin piç kavgaya bilen

​"Artık geç oldu" diyorlar
oysa hürriyet kavgası
dar zamanda verilir

Şimdi tam zamanı...

​kalk yürü
eskitemedin henüz marşlarını
sloganların düşlerinin açlığında
ve uyutma vaktidir yorgunluğunu
bir şehit annesinin kucağında

​Çanakkale'yi gezip, gördünüz mü bilmiyorum ama her Türk'ün mutlaka gidip ziyaret etmesi gereken bir yer olduğunu iki yıl önce ocakla beraber ziyaret ettiğimizde bir kez daha anlamıştım. Daha önceleri de biliyorduk kitaplardan, anlatılanlardan ve yazılıp çizilenlerden ama orası bambaşka bir yer, hani derler ya "anlatılmaz yaşanır" işte öyle bir yer. Orada bir tarih yazıldı, bir milletin kaderi şekillendi velhasıl orası bir masal değildi, tam anlamıyla bir gerçekti. Ateş, barut ve çeliğin gücüne karşı Türk milletinin bedeninde vücut bulmuş imanın zaferiydi. 

​Yine mübârek bir "Kurban Bayramı" zamanı, Kânûnî Sultân Süleyman Hân'ın, Mohaç'a yürümesi, Kral Layoş ile karşı karşıya gelmesi; Kral Layoş'a meydânları dar etmesi, Mohaç'ın düşmesi ve ceñg sonrası ordugâh içre Hayâtî'nin Oğuzlamasıdır.

"Dünü unut, yarını düşünme, an'ı yaşa!" yani; "Ot gibi yaşa!" diyorlar…