Bu yazıyı, oğlumun bir haftalık olduğu günün ertesi sabahı 07.30'da yazmaya başladım. O da günlerdir uykusuz kalmama rağmen uyumam gereken ilk fırsatta bilgisayar başına geçerek. Sonra da gelişmelere göre ilerleyen aylarda devam ettim. Biraz uzun ama sizi temin ederim sıkılmayacaksınız.
Doktor kontrolünde henüz 5 haftalıktı benim yavrum. Kesin olduğunu öğrendiğim vakit, işte ilk orada ağladım. Ultrasonda kendisi ile tanıştığımda yanaklarımdan süzüldü yaşlar. Kuvvetli alerji rahatsızlığım olduğu için her gün düzenli olarak ilaç kullanıyordum. Mutluluk gözyaşı yerini korkudan ağlamaya bıraktı. Kullandığım ilaç C grubu denilen grupta yer alan bir ilaçmış. Hayvanlar üzerinde denenmiş fakat insanlar üzerinde teste tabi tutulmamış ilaçlardanmış. O hastanenin bahçesinde içim çıkana kadar ağlamıştım. Ya bebek düşerse ya evladım hastalıklı doğarsa benim yüzümdeeennn :'( diye feryat ettim. Gelişim sürecini takip edip, her şeyin yoluna girdiğini öğrenene kadar boş bulduğum her an ağladım.
Yine nisan gelecek
Yine içimde tarifsiz bir mevsim
Dört yandan ilk sevmelerin çıldırtan kokusu
Saçlarımla oynayacak yine rüzgar
Yine nisan gelecek
Olayları masaya birer birer yatırıp,
Uzun uzun düşündüm yine gece oturup.
Kendimi de payladım, çuvaldızı batırıp...
Zemheriler geçince çıkacağız bak düze.
Üzülmeyin be gardaş, doğacaktır gün bize!
Bu sevda uğruna kırk yılı aşkın,
Pişerek demlendim, sırrım bu benim,
Zehir bile olsa badesi aşkın,
İçerek demlendim, sırrım bu benim.
