Bir zamanlar deli gönül vururdu arşın tavanına,hayallerim yırtardı görklü göğün acı fecrini,şimdilerde ise ne gök kaldı,ne doruk mavisi,hayallerde,güzel insanlarda güzel atlara binip gitti.Sen ki ; ey kara kışın son bulmaz bahârı,derdimle dertlenen karanlık sokakların ihtişamı,çankaya yokuşunda avaz avaz bağırdığım adını,cemreler düşmüş nurânlı gamzende kaybettim.Mihmandar gönlüm kapılmı...
Telif Hakkı
© Hüseyin Erdoğan @tahtapod.com|Tüm hakları saklıdır.