Anacığımı 27 Ekim Çarşamba günü uğurlarken, böyle bir sevgili varlığı koynuna alan toprağa kuş gibi çırpınan duyuşumla seslenmek istedim: Bu benim anamdır! Sarıp sarmalayışında eksiğin olmaz, inanırım. Gelenin kim olduğunu bilirsin, sendendir. Bir devr-i daimdir ki hep senin etrafında ve seninle döner. Gelen gider. Aldığını verir, verdiğini alırsın. Öyleyse senden ne beklesem? Pek gençke...

Uzaktan karımın silueti dertop olmuş, suratıma çarpıp geçiyordu. Olur olmaz ataklarla büyüyen histerik bir boşluk içimdeki kahkaha tufanını harekete geçiriyordu. "Yor" ve "İdi" zaman eklerinin arasında, karıma yazdığım veda öyküsünün gidişatını bozmamak için, tek zamana sadık kalarak sayfalarla aramdaki safları sıklaştırıyordum... Dünyanın en tehlikeli yılan adası neresidir? sualini soru...

Sabah ezanı kulaklarımda Güneş birazdan doğdu doğacak Gözlerimde canlanıyor anıların, terminalde ki o son bakışın Bir gün 'Geri Geleceğim' sözüyle yola koyulmuştun Bir gün iki satır yazarsın belki diye razı olmuştum Ey sevgili Ey en güzel sevgili Sıladan, sıladan hiç dönmemek üzere mi gittin Özlemediğim doğru değil Kan kustuğum yalan değil Yoksun ya yoksulun tekiyim Ne yapacağını şaşırmı...