Bu yıl tüm 12. Sınıf öğrencileri gibi torunum da üniversite sınavlarına hazırlanıyor. Uzaktan gözlemlerken içim acıyor. Kendini sosyal etkinliklerden soyutlamış yaşıtları gibi, yaşamını sınava odaklamış. Hoş bu yeni bir durum da değil. Daha ortaokuldayken ne zaman okul, bu gün ünite değerlendirme, bu hafta deneme diye rant için piyasaya girmiş yayınların sınavlarıyla boğuşturmaya başladı...

Pandemi başladığından beri yurt dışına çıkamıyordum ve yaklaşık 2 yıl aradan sonra yurt dışı gezilerime tekrar başladım. Bu kez rotam Avrupa dışlında bir ülkeydi. Birleşik Arap Emirliklerinin en popüler emirliklerinden ve Dünya'nın turizm merkezlerinden biri olan Dubai Şimdiye kadar 15 Avrupa ülkesi gezdim ve Avrupa dışına hiç çıkmadım. Bu yüzden Dubai gezisi benim için ilginç bir deneyi...

Anacığımı 27 Ekim Çarşamba günü uğurlarken, böyle bir sevgili varlığı koynuna alan toprağa kuş gibi çırpınan duyuşumla seslenmek istedim: Bu benim anamdır! Sarıp sarmalayışında eksiğin olmaz, inanırım. Gelenin kim olduğunu bilirsin, sendendir. Bir devr-i daimdir ki hep senin etrafında ve seninle döner. Gelen gider. Aldığını verir, verdiğini alırsın. Öyleyse senden ne beklesem? Pek gençke...

 İlkokul çağlarımda, Dede Korkut hikayelerini fısıldadı kulağıma babam... Uyumaya hazırlanırken bunların masallaştırılmış halini dinlerken teypten, kapanıverdi göz kapaklarım... Atsız Ata'nın '' Deli Kurd'u, Bozkurtlar'ı ''süsledi sonrasında hayallerimi... Keşke o çağlarda doğsaydım, dedim anneme isyanla karışık... Yamtarlar, Sancarlar, Kürşatlar derken, Ötüken ve Altaylar özlemi ye...