UBUNTU: BEN DEĞİL BİZ

Son günlerde siyaset ateşi hızlandıkça nasıl birlik oluruz söylemi de içimizde tartışılır oldu. Aslında yıllardır tartışılan bu konu gündemdeki yerini daha çok almaya başladı.

Aslında içinde yaşadığımız iç karartıcı durumun özeti bu. 

Birlik olma.
Nerede nasıl birlik?
Kimin önderliğinde?
Devler uykuda.
Devler köşesinde sessiz.
Bizler çaresiz.
Bekliyoruz beklemesine.
Boynu bükük bir biçimde bekliyoruz.
Umudumuz kaybolmak üzere.

Bir olmazsak ben de olamıyoruz görün artık.
Bırakın siyasetin bataklığında boğulan boğulsun.
Adres sormuyoruz ki herkes adres derdinde.
Memleket peşkeş çekiliyor ne adresi devler!
Hangi adres Türklük diyor ki?

İşine gelen işine geldiği kadar gaz veriyor hepsi bu.
Perişan halde olan bir hareket. Bu hareketi sözde devleri ortalıkta yok. Olanlar da senin benim gibi çaresiz.
Şerefin tavizi olmaz unutmayın. Şerefinizin de tek noktası DAVAYA SADAKAT olmalı. 

Zor bir süreç.
Zordan da öte bir aymazlık.
Dilimizde slogan.
Elimizde sahte bozkurt.
Lâkin hâlâ BİZ değiliz.
Konuyu bir hatıra ile noktalayalım:

Afrika'da çalışan bir antropolog bir kabilenin çocuklarına bir oyun oynamayı önerir. Oyun basittir. Çocukları belirli bir yerde yan yana sıraya dizer ve açıklar: "Herkes karşıdaki ağaca kadar tüm gücüyle koşacak ve ağaca ilk ulaşan birinciliği kapacak. Ödülü ise yine o ağacın altındaki güzel meyveleri yemek olacak." 

Çocuklar oyuna hazır olunca, antropolog oyunu başlatır. İşte o anda bütün çocuklar el ele tutuşur ve beraberce koşarlar. Hedef gösterilen ağacın altına beraber varırlar ve hep beraber meyveleri yemeye başlarlar.

Antropolog şaşırır ve çocuklara neden böyle yaptıklarını sorar. 

Aldığı cevap hayli manidardır; "Biz ubuntu yaptık... Yarışsaydık, aramızdan sadece bir kişi yarışı kazanacak ve birinci olacaktı. Nasıl olur da diğerleri mutsuzken yarışı kazanan bir kişi ödül meyveyi yiyebilir?"

Oysa biz ubuntu yaparak hepimiz yedik. Ubuntu bizim dilimizde "Ben, biz olduğumuz zaman Ben'im demek."

Doğan Ay