Sana karaladığım ilk şiir bu, Evgenya,
Daha önce sana hiç yazmamıştım, darılma!

Bilmem hatırlar mısın? Evvel zaman içinde,
Pirelerin berberlik yapmasından çok önce,

Yine senden ayrı düştüm.
Ne uslanmazmışsın gönül.
Dağlar aştım,deniz aştım.
Ne ıslanmazmışsın gönül.

​hani büyüktü dünya
al işte, boğuldu bir damla gözyaşında
nerede ıhlamur kokan sabahlar
nereye kayboldu maviyi muştulayan alev topu
hayallerim ayazda kaldı
şiirlerimin payına düştü karanlık
eyvah ki vah bana
bir damla gözyaşı diyorum
söndürdü güneşi

​Bak sevgilim  bomba ışıklarıyla aydınlanmış Ortadoğu
Lâ ilâhe illallah
Yine ölecek çocuklar ve mertçe savaşanlar
Lâ ilâhe illallah

​Susturun şu yetim çocuğu ağlamasın kaderine
Söndürün şehrin ışıklarını sela veriliyor içimde
Düştüm yola elimde Kur-an dilimde besmele
Dönemem geri sözüm var Azrail'e  

​Şiir dediğin kelimeler yığını değildir, gerektiğinde senin kuracağın bir cümle karşındakine kitap bitirmiş kadar haz vermelidir... 

İçimdeki (s) evi sana ayırdım, buyurmaz mısın! 

OPARETÖR

​ağlamasını bilir bizim çocuklar
annemizin üzerimize örttüğü yorgan gibi
sıcacıktır gözyaşları
vakit hasrete durur
gecedir, ayazdır, soğuktur
saklar karanlık hıçkırıklarını
sesleri boğuk boğuktur

​en çok bir Anadolu annesinin eline yakışır kurt işareti
dersin,çağına başkaldırıyor parmakları
bakışları ölüme ölümsüzlüğü içiren ağıttır
hüznüne denk düşer mağrur duruşu
giden candan öte candır
evlattır