DELİ EŞREF

Samatya'da meşhur bir Eşref vardı,
Baştan sona namdı o Deli Eşref.
Adı gibi şeref için yaşardı,
Garibana damdı o Deli Eşref. 

Ceketini, omuzuna asardı,
Yürürken kendini şöyle kasardı,
Cepkeni o koca göğsüne dardı,
Koca bir adamdı o Deli Eşref.

Daha on beşinde er'den sayılmış,
Adam bıçaklamış, şer'den sayılmış,
Kabadayılıkta pir'den sayılmış,
Bağlamada bam'dı o Deli Eşref.

Bir gün oturup da dertleştik onla,
Rakı da içmiştik hem de bidonla,
Gördüm ki Eşref'in dertleri tonla,
İçten içe gam'dı o Deli Eşref.

Huzur da görmemiş, bir gün rahat da,
Sevmiş, sevilmemiş, delirmiş hatta,
Hiç yüzü gülmemiş kahpe hayatta,
Taş bilinen cam'dı o Deli Eşref.

Eşref'in derdini soran olmamış,
Yaralı gönlünü saran olmamış,
İki gün yanında duran olmamış,
Kavaklıkta çam'dı o Deli Eşref.

Yine de yılmamış, alışmış derde,
Serserilik varmış ne olsa serde,
Halim-selim değil, biraz beter de,
Adamlıkta tam'dı o Deli Eşref.

Bir adam tanıdım, Eşref'di adı,
Lakabı deliydi, pisti inadı,
Samatya'da bir de Eşref yaşadı,
Bilinmez dram'dı o Deli Eşref…

Kaan ÖZASLAN
17.04.2022