MİZAC (ARZU İLE VEFÂ’NIN HİKAYESİ)

Size bir hikâye anlatacağım,
Arzu'yla Vefâ'nın hikayesi bu.
İçini tasvirle donatacağım,
Zaten bu şiirin tek gâyesi bu. 

Arzu kızla Vefâ nişanlılarmış,
İlçede hem ünlü, hem şanlılarmış,
On göbek Edirne Keşan'lılarmış,
Elbette, nişanın kâfiyesi bu.

Gör ki; iki gencin zıtmış mizacı,
Vefâ oturaklı ve uzlaşmacı,
Nişanı sürdürmek bütün amacı,
Çünkü şu dünyada tek pâyesi bu.

Arzu; kural sevmez ve çok istekli,
Kalıplara girmez, değişmez şekli,
Aşk için yanacak kadar yürekli,
Onun da en büyük sermâyesi bu.

Vefâ ile Arzu çatışmış çokça,
Arzu'nun gönlü aç, Vefâ'nın tokça,
Arzu sevgi ister, ağlarmış sıkça,
Vefâ anlamazmış, fıtriyesi bu.

Arzu kızın yakın bir dostu varmış,
Gidip her derdini ona açarmış,
Gönül imiş adı, huzur saçarmış,
Tanrı'nın Arzu'ya hediyesi bu.

Gönül, Arzu kıza etmiş nasihat,
"Bu iş olmaz, sende değil kabahat.
Aşksız ömür geçmez, bitersin heyhat!
Gönül'ü dinlersen; tavsiyesi bu. "

Vefâ' nın sırdaşı Âkil amcaymış,
Gün görmüş, kendince her şeye aymış,
Aklına yatmayan ne varsa caymış.
Âkil'in mizacı, seciyesi bu.

Âkil sevgi, yürek nedir bilmezmiş.
Yitene ağlamaz, var'a gülmezmiş,
Garip bir adammış, hiç üzülmezmiş,
Gördüğü, görgüsü, terbiyesi bu.

Âkil de Vefa'ya hep akıl vermiş,
"Arzu geçer" diye öğüt edermiş.
"Akıl hep gönülden üstündür." dermiş,
"Bu işin kitabı, ilmiyesi bu."

Sonunda Arzu kız bıkmış, yorulmuş,
Önce dalgalanmış, sonra durulmuş,
Nikah günü son kararı sorulmuş,
"Hayır" demiş, kalbin reddiyesi bu.

İkisi de ayrı yollara gitmiş,
Onların öyküsü burada bitmiş,
Cahil yazmış, kulak veren işitmiş,
Hülasa; Öykünün asliyesi bu…

Kaan ÖZASLAN
13.07.2023