Anafor

İçimde heyecan yaratmaya meyilli bütün kelimeleri
Sürgüne yolladım
Umudun canı cehenneme

Dağıttım sahte şölen alanındaki davetlileri
Kadehlerden en sevdiğim kadının ismini döktüm yere
Hiç acımadı canım
Kör karanlıkta çıkardım aklımı sakladığım kaplardan
Gözüm, hep aldanmışlığıma ilişti
Duygular çıkıp mantık girince devreye
Yolum gerçeklikle kesişti

Bunalım anlarımda kalbimden kriz geçirdim
İğne deliklerine
Şımarmasına müsaade ettim kuzgunların
Güneşi tuttum, güneşi tuttum bir daha hiç doğmasın diye
Sımsıkı ördüm gür saçlı kadınların beliklerine

''Güven'' gibi sahte bir kelimeyi tüttürdü durdu bacam
İhaneti ''açık şampanya'' ile karıştırıp boyadım duvarlarımı
Bir utanç abidesine dönüştü salonum
Soğuk duvarlarıma her bakışımda ismin geçti aklımdan
Hatırlamak istemedim, kötü hatıralarımı

Bir kere kapıldı artık aklım anafora
Durgun denizler bile korkutur gayrı gözümü,
Elimde değil!
Akrebin iğnesiyle karıştı şüphe kanıma
Şüphe; illet bir zehir.