Samatya'da meşhur bir Eşref vardı,
Baştan sona namdı o Deli Eşref.
Adı gibi şeref için yaşardı,
Garibana damdı o Deli Eşref. 

Adına vatandaş diyenler bilir
Yıllara dayanır yaşı Rıza'nın.
Bu acı kaftanı giyenler bilir
Yerinde ağırdır taşı Rıza'nın.

Bir ümit diyerek belki bin kere
Soruldu sorulan, iş işten geçti.
İtilip kakılıp sebepsiz yere
Kırıldı kırılan, iş işten geçti. 

Dinle anlatayım; nasıldır huyum,
Kumaşı giyerim, keten istemem.
Zor beğensem bile, işte ben buyum,
Pamuklu severim, saten istemem.

Burası köy yeri, burada kışlar
Kar ile boranla geçer Yusuf'um.
Kar erir, ardından ilkbahar başlar
Bitkiler yeşerir, açar Yusuf'um.

Ruh halim, herşeye mani,
Kızasım yok bugünlerde.
Ne bir şiir, ne bir mani,
Yazasım yok bugünlerde. 

Ben o yaramı sararken,
Yamacımda sen mi vardın?
Bilmezsin ki! O günleri,
Daha bir ekmek kadardın…

Değişmez sandığım bu katı töre
Eğer mi bendeki sureti yere
Dışımdan aldığım bilgiye göre
Yüreğim, benliğim, içim sendedir.

Olur mu diye sordum,
Nafileymiş, olmazmış...
Cevabı seziyordum,
Nafileymiş, olmazmış...