MAHVETTİN

​"İsim verme" dediniz sözünüze uydum ben
Bu şiirde özneyi gizli yere koydum ben

Sevdam Anadolu'nun kaynağıydı özüydü
Edirne'den tut Van'a yurdun iki gözüydü
Darda kalan Türklüğe sanki anne diziydi
Yiğidin uzandığı bacağımı mahvettin

​Aç varken tokluk nedir? Yoksul ile yoktaydık
Korkmaz idik düzenden hedefte açıktaydık
Yazın herkes dolaşır biz kışın sokaktaydık
Dolabımda paslandı gocuğumu mahvettin

Kös kös oturttun bizi ihaneti izlettin
Her an her saniyede Başbuğumu özlettin
Dönülmeyen diyardan yollarını gözlettin
Hareket Partisini Ocağımı mahvettin

Namertlerin hatrına kıyıp geçtin merdime
Dünden güne ne kaldı dönüp baktım ardıma
Herkes gibi düşmüşüm bende kendi derdime
Mazlumlara açılan kucağımı mahvettin

Sende sevgi ne gezer nefret düşmüş diline
Bilerek su vermedin kıydın ülkü gülüne
Ağacı buda diye vermiş idik eline
Köke vurdun baltayı nacağımı mahvettin

Sana kinim söner mi odun attım koruma
Bu sevda umut idi doğan güne, yarına
Söyle Okan duyarsa belki gider zoruna
Kundakta ki bebemi çocuğumu mahvettin