​Yollar Karanlık bir duvara çıkarBunlar herkesin geçtiği yollarİnsan-çıkar ellerinde kir toplar. ​Badem ağaçlarından sorumlu değildir Hiç kimse yeşil kadar"Aman"Ne uzun kelime Dizlere gitmeyi öğretir hüzünÜzerinden yüzün çıkar. Aynası kırılmış yıllarınEski evler, eski plaklar, dostlarDaha eski neler nelerAltından dilbaz akşamlar çıkar. Zemheriden ilk yazaSonbahar de istersen güzünİsterse...

perdesini açarken ellerin sesitoplayıp bütün geçmişi gidiyor sabahsaymadımkaç zerrem ziyanbu duygularla şimdi sanaşarkı söylemek isterdim inan ​aynı matemi dinlesarıyor başa yine alı yeşiliolsaydın ya ağlasaydık demekincitiyormuş zamanı belli dağ ova demeden hiçatmışken umutları bizömür sancısının eksilmiş kapısındanne kolaydı gülmek oysayetişmedi yarına yarım kalan  duvardan düştüğ...

küçük bir şiir yaz mesela dünyalar kadar. anladım, göğün sökülmesi bundanöpünce ölürmüş mavibiraz sonra açar sabahı rüzgarsıkı tut aldığım nefesi şimdi hüzünavunmalı bu şiirde iki gözüm selamlasın sokakları bırakkimsesiz kimliğimdal fidan soğuk, üstelikdilimdeki suç benimunutma gönlümyalnızlığa ilişen son heceyi anlatsananasıl oluyordu sevdalı yaşamak göz ucumda akrep diyorumgidelimbiter...

yalnızlığın saati daha vurmamışken üçekesilmiş sokak sesleri şehrin uyuduğunu sanıyorlareksik çocuklaroysagözlerinin önünde upuzunderin bir çizgide yürüyorlar gerçeğin saçlarınıhiç örmediğin içintutuyorsun elinden bütün riyalarınzaman da bileniyor bıçak gibiah yaşamakyorulur mu güzelekırılmış bir salıncak babasından imzalı karnekirpiğine oyalanmış esrik bir türküçok sonrasandıklarda...