Kendimizi hastane acil kapısında bulduğumuz bir akşam, müşahade odasında 3 ayrı gencin intihar vak'asıyla karşılaşmıştım. Refekatçı bir genç, arkadaşını sürekli konuşturmaya çalışıyor "kaç tane içtin, kaç tane içtin?"
Önce bira içmiş kız çocuğu, arkasından bulduğu ilaçları da o güzel bedenine göndermiş. Dudaklarından çıkan 4 kelime "git başımdan uyuycam ben"
Hastane bahçesinde karar verdim o gün, sağa sola haber vereceğim, soracağım/sormalıyız "liseler de neler oluyor?"
Çevremde ki liselilerle konuşmaya başladım. Aile, eş, dost, eşraf..
Yetmedi, müdür yardımcısı, rehber öğretmenleri, sendika yöneticileri..
Bir şeyler oluyordu…
Aslında konuyu bir rehber öğretmeni özetledi. Şöyle diyordu DEVLETİMİN okulunun rehber öğretmeni. "Valla aslında yapacak fazla bir şey yok, burası DEVLET okulu ve DEVLET size diyor ki; 'paranız varsa' çocuklarınızı özel okula gönderin, yoksa bunlara katlanmak zorundasınız"
Şimdi; katlanmak zorunda olduklarımızı yazmadan önce; DEVLET derken dudaklarımdan dolu dolu çıkan [özellikle büyük harflerle yazdım], onun varlığına inandığım, Allah'dan sonra ondan daha büyük hiç bir şeyin beni koruyacağına inanmadığım DEVLET'imin küçük düşürüldüğüne mi, o DEVLET okulunda ki öğretmenin kendini bu kadar aşağılık görmesine mi yanayım bilemedim…
DEVLET diyorum DEVLET!

​Sağda solda yazdıklarımı az çok okuyanlar benim nasıl bir Peyami Safa hayranı olduğumu hatırlayacaklardır. Peyami Safa'ya olan hayranlığım rahmetlinin yazdıklarına olduğu kadar dünyayı algılayış biçimine de duyduğum muhabbetten gelmektedir. Türk edebiyatında birçok psikolojik roman denemesi olmuş lakin kanımca kimse Safa kadar insan ruhunun inceliklerine hâkim olamamıştır. Zira Peyami Safa eserlerinde psikolojik kurguyu bir şeyler yazıyor olmak için enstrüman olarak kullanmamış, bu kurguya insanı anlamaya ve anlatmaya dair en sağlam yöntem olduğu  için yer vermiştir. Herkes tarafından sıkça "9. Hariciye Koğuşu" zikredilse de "Biz İnsanlar" ve "Yalnızız" romanlarında âdemoğlunun arzularının temeline dair yapmış olduğu zihin yolculuğu çok daha önemlidir.

Türkiye'de siyaset ne kadar heyecanlı. Bir festival! Hani Hemingway'in Paris için söylediği gibi "portatif bir ziyafet", mideniz sağlamsa.

MHP Çağrı Heyeti'in tertiplediği kongreyi Ankara Valiliği polis marifetiyle engelliyor. Niçin? Kongre meşru değilmiş. Olmasın… Sizin vazifeniz, barış içinde yapılacak toplantılar hakkında, yapılmadan önce meşru, meşru değil diye hüküm verip beğenmediklerinizi polis marifetiyle engellemek midir? Böyle bir göreviniz ve hakkınız mı var? Barış içinde bir toplantı… Hele bir otelde, hele bir mahkeme kararıyla görevlendirilmiş bir heyetin çağrısıyla yapılan bir toplantı… Bırakırsınız yapılır. Size ancak toplantının emniyetini sağlamak düşer. Toplantı meşru ise ne âlâ. Meşru değilse, zaten geçersiz olur. Size ne?

Tabi, böyle bir toplantıyı engellemek İcra Dairesi'nin de Adalet Bakanı'nın da görev alanına girmez ama hürriyeti tahdit edici fiili onlar değil siz yaptınız, onun için önce size sorulur.

Şu üç soruyla başlayalım...

Mücadeleyi, bir demokrasi ve hak arama mücadelesi sanıyordum. 

Mücadeleyi, Genel Merkezin kötü yönetimine karşı bir tavır olarak görüyordum. 

Mücadeleyi, kurultay toplansın ülkücü irade kimi tercih ederse saygı duyulsun gibi adaylar üstü değerlendiriyordum. 

Bu yüzden, koltuk kapma mücadelesi olarak görmediğim süreç içinde muhalif adaylar lehine ve aleyhine bir yazım veya sözüm olmadı. 

Ancak bu centilmenliği bozanlara sessiz kalmayacağımı da hemen göstermek isterim. 

Bu kurultay şimdi toplanırsa benim lehime netice çıkmaz diyerek çark etmeyi düşünebilirsiniz. 

Kurultayda Genel Merkez desteği lehime olsun diyerek o tarafa sıcak mesajlar verebilirsiniz.