Düşündüm,ama konuşmadım.Belkide buydu özeti hayatımın.Hep düşündüm.Herkesi her şeyi.En ince, en kesici,en delici,en delirtici ayrıntılarına kadar düşündüm hep ben ve düşünürken de düşünmedim hiç beni düşünen birileri var mı diye.İnandırıcı değil de mi? Elbette onu da düşündüm.Neden beni kimse düşünmüyor diye defalarca sordum evrene cevabını alamayacağımı bildiğim halde.Sonra dedim ki kendime,sen kendini düşünmezsen seni başkaları neden düşünsün ki.O gün fark ettim her şeyi düşünen ben ,kendini düşünmeyeli ve terk edeli çok olmuş.İşin doğrusu hiç düşünmemişim ve hiç kendim de değilmişim.Bu bir uyanış gibi geldi belki.Aslında tam tersine bir içe kapanış öyküsünü başlattı sessiz bedenimde.Büyüdüğümü hissedene kadar bu değişmedi hep sustum çünki. İnsanlara cevap verme lüzumunu bile hissetmedim çoğu zaman.Bunun iki nedeni olabilirdi.Ya kendimi onlardan aşağı görüyordum ya da onları konuşacak kadar değerli görmüyordum.Aslında sorun belliydi, her ikisi de.Hem insanları gözümde çok büyütüp hem de onları aşağılamak.Çelişkiler ...her şey zıttıyla var olmuyor muydu sanki.Zaman büyütüyordu korkularımı, endişelerimi ,yavaş yavaş ama hızlı adımlarla.Fark etmeden büyüdüğümü, değiştiğimi. Yeni insanlarla tanıştıkça susa bürünen bedenim,isyan eden hücrelerimin saldırısına uğramaya başlıyordu.''Artık yeter!'' dedi.Anlam veremediğim çığlığa bürünmüş bir fısıltıyla.''Konuş artık, onlar gibi ol,düzene uy.'' ya da ''adınla kişiliğinin o eşsiz,göz kamaştırıcı birlikteliğine devam et.''Belki de hayatın susmam için ilk nedeniydi adım.Sıradan insanlara konulabilecek ama konulduğunda o insanla birlikte sıradanlıktan öteye geçip boyut değiştirecek kimine farklı gelecek, kimine komik gelecek bir ad.Öyle bir tarifim işte.Çok resmi ve sessiz.Fazlanın bile yıldığı bir fazlalık niteliğinde.Hayatıma usulca girmeye başlayan her insanda aynı tepki.''Neden susuyorsun?''​