"Sevdiğini kaybedince, insanın yüreğinde kırk mum yanarmış. Sonra her geçen günde mumlardan biri sönermiş. En sonunda geriye bir mum kalırmış. O tek mum, yaşam boyu sönmezmiş, insan ölünceye dek içinde yanarmış…
… İnsan sevdiklerini yitire yitire yaşar; yıllar geçtikçe, yanan ve sönen mumlar birbirine karışır… Öyle ki gönlünde hangi mum kimin için yanıyor bilemezsin; mumun alevinde sevdiğinin kimliğini göremezsin, yalnız belli belirsiz bir acının dumanı titreşir…
… Zaman geçtikçe acı uslanır, akıllanır, bilgeleşir; hüzne dönüşür; yara..." İlhan Selçuk
Kimin içinde yanıp duran bir mum yok ki?
Kiminde sevgiliye yanar kiminde vatana kiminde kaybettiği insanlara. Farklı farklı sebeplerle yanda da her yürekte hiç dinmeyen bir acı hiç sönmeyen bir mum vardır mutlaka..
İşte o AŞK…
O hasret…
O beklenen…
Halbuki giden geri gelmez bilmez mi insanoğlu? Bilir bilmesine de yine de o kırkıncı mumu söndürmez söndüremez.
"Kim bilir kimlerin yüreğinde ne mumlar yanıyordur" şuan. Kim bilir kaç yürekte bayram sevinciyle beraber yanan bir mum var? Yüreğinin tam merkezinde kaç hasret tutuşuyor?
Kim bilir o kırkıncı mumdur bizi hayata bağlayan ışık.
Gelmeyeceğini bile bile hayal etmek.
Hayata inat ölüme inat o sevgi mumunu söndürmemek yaşam kaynağımızdır belki!
Ne güzel demiş yazar ; " İnsan sevdiklerini yitire yitire yaşar; yıllar geçtikçe, yanan ve sönen mumlar birbirine karışır… Öyle ki gönlünde hangi mum kimin için yanıyor bilemezsin.."
Alıştırır bizleri zaman denen doktor bu acılara ve bu acıların yüreğimizdeki yanan mumun dumanına…
Bugün bayram…
Kimin yüreğinde kırkıncı mum yapıyorsa bilin ki hayat sizin için devam ediyor.
BAYRAMINIZ BAYRAM OLA EFENDİM…
DOĞAN AY