Her nefes aldığında insan yaşıyor sanma
unutulmuş evlerin eşiğine düş döküldü Sıla
bürünmüş ve yazılmış kış, silinmiş yollar
sepya sokaklar kalır hep aklımızda
ellerin bana fesleğen getirecekti
gecenin sağrısında nedir bu delice filizkıran
kalbimin duvarına çarpıyor kuş sürüleri
sağlam bir adımla basması gerçeğin yere
ağlatıyor beni de zamanla, çok ağladım
dinledi menekşeler, dinmedi sızım
unutmaktan iyisi yok demişti kitabın biri
kaç kitap bitirdim bu cümlenin üstüne
duruyor dünya, durdukça daha çok hüzün
saklıdır ilkbaharda çiçekli yüzün
sonra adam asmaca oynuyoruz
kapılar imgeler ve ben, Sıla
aralı değil kapılar, yok bir hikayesi
ölümün karalanmış resmi oldu bu şiir
ama soluyorum /neden
gülüyor halime imgeler...
Şubat 2019