​ben seninle yeni tanışmadım

gözlerini ilk kez
bir bayram sabahında
yırtık pabucuna gülümseyerek veda eden
toprak kokuşlu çocuğun
bakışlarında ki ışıltıda gördüm

sonra gülümsemen...
gülümsemen ile çocuk yaşta tanıştım
kuzineli sobasına ekmek sürüyordu ninem
saçlarıyla oynuyordu torunları
dudaklarına gidiyordu birden titrek elleri
sanki onca yoksulluğu çeken o değildi
sanki geceleri gizli gizli ıslattığı yastığın yüzü kurumuştu
gülümsüyordu işte... gülümsüyordun 

gözyaşını tanıdığımda saçlarıma aklar düşmeye başlamıştı 
sonbahardı
yaprağın yeşiline sarılmış mutluluklar
birer birer sararıp düşüyordu toprağa
başıboş caddelerde özünü arıyordu şiirlerim
çaresizdim, ağlıyordum... ağlıyordun

son duamın
kabulüsün belki de
çoraklaşmış topraktım
avucuna doldurdun özlemlerimi
rahmet diyerek saçtın saçlarıma
mevsim kışa dururken, yeşerdi gönlüm

yıllarca umut bilenip yolunu gözlediğim
hasretim, dünlerim
 ben seninle yeni tanışmadım

Okan KİLİT​